"Morfina"

-Kim jesteś?

-Nie wiem. Albo odtrącam prawdę, która mnie pożera.

-Po co tu jesteśmy?

-Wszystko jest wyborem ludzkim.

-Czyli Bóg nie istnieje.

-Musi. Bo żeby podejmować decyzję musisz mieć własną wole.

-Tak, moją świadomość. Do czego zmierzasz?

-A skąd ją masz?

-Wiesz, że postanowiłem umrzeć.

-A ktoś postanowił, że będziesz żyć.

-Życie plus śmierć równa się śmierć.

-Owszem. I dobrze, że postanowiłeś umrzeć, mimo to, że i tak życie zdecydowałoby za ciebie.

-Skoro Bóg jest miłością, czemu pośle mnie do piekła?

-Żebyś nie cierpiał. Piekło jest azylem.

-Jak to? A umęczone dusze?

-Mieli wolną wolę i wybrali piekło. Bóg skrzywdziłby ich, zmieniając ich postanowienie. Ostrzegał, że umrą, a wybrali.

-Ale skądś musi się brać to cierpienie. Czyż nie On je zesłał?

-Nie. Cierpią, bo są daleko, oddzielone.

-Oddzielone od czego?

-Od miłości.

-A inne wątpliwości? Inne grzechy?

-Czyż grzechu nie kształtuje twoje sumienie? Ty go tworzysz, twoje wnętrze.

-Czuje się tchórzem.

-Wcale nim nie jesteś.

-Ale wybrałem śmierć, bo jest mniej straszna...

-Rozmawiasz ze mną. Twoja odwaga wydała cichy jęk, wołając o łaskę.

-Dasz mi ją?

-Nie ja. Nie mam takiej możliwości, nie zraniłeś mnie. Nie mogę ci więc przebaczyć.

-Więc kto?

-Ty sam. Krzywdzisz siebie bardziej, niż kogokolwiek. Czyż nie czujesz ognia, który cię wypala?

-Tak! Cierpię! Jak mogę to zatrzymać?!

-Nie dam ci odpowiedzi.

-Jesteś okrutny.

-Jestem tobie równy. Okrucieństwo jest częścią naszej natury, z którym możemy walczyć.

-Wygramy?

-Ciągle wygrywamy.

-Dużo od ciebie dostałem.

-Daj mi więc coś od siebie. Wytłumacz mi, co otrzymałeś.

-Przeszczep mądrości.

-Nie zgasił twojego ognia.

-Nie, ale zadziałał jak morfina.

-Czyli uzależnił?

-Tak. Znajdywane odpowiedzi jest narkotykiem.