"Niebo kruków" ~ Rozdział 1

"Gdzie ja jestem? Co się dzieje? Kim są ci ludzie? Dlaczego nie pamiętam ich ani siebie?

Strach.

We własnej krwi. Jadłem, jadłem powietrze"

~Jacek Dukaj - "Irrehaare"

Ukryta Oaza~

Majowe, ciepłe dni mijały mi w biernej rutynie. Najciekawszą rzeczą było chyba pojawienie się w Lecznicy pewnego chłopaka - chociaż nie jestem pewna, czy wyrażenie "ciekawe zdarzenie" jest tu na miejscu.
Tamtymi dniami dużo spałam. Uzdrowiciel Jakub wytłumaczył mi, że moje ciało próbuje się w ten sposób zregenerować. Mimo to i tak najbardziej pragnęłam wstawać z łóżka. Udało mi się to tylko kilka razy, między innymi w dzień, gdy u naszych drzwi zawitał Wiktor. Właściwie to nie z własnej woli - został przytargany, przywleczony przemocą.
Byłam świadkiem tych wydarzeń. Siedziałam na przybudówce, ciesząc się delikatnymi, słonecznymi promieniami i bawiąc się z Blanką - osieroconą dziewczynką, która znalazła w tym miejscu schronienie. Jak bowiem wytłumaczyła mi pani Amanda, Lecznica przyjmowała w swoje progi wszystkich potrzebujących - chorych, rannych, biednych, niedołężnych i odrzuconych. Pracowali tu ludzie dobrego serca - zdarzało się, że właśnie ci, którzy wcześniej odnaleźli tu pomoc.
Dziewczynka siedziała mi na kolanach i uważnie słuchała bajki, którą jej czytałam. Byłam jedną z nielicznych piśmiennych osób, dlatego właśnie do mnie zwróciła się z tą prośbą, gdy gdzieś na dnie kufra odnalazła książeczkę z obrazkami. Naszą uwagę przykuły jakieś hałasy, pokrzykiwania. Zauważyłyśmy, że po drodze zmierzają ku nam dwie postacie.
- Blanka, pobiegnij szybko po Uzdrowiciela Jakuba - poprosiłam. Dziewczynka szybko spełniła moje polecenie.
Zostałam przed lecznicą sama, i sama obserwowałam rozwój wypadków. W miarę, jak postacie się przybliżały zaczęłam dostrzegać szczegóły i rozróżniać słowa, które wykrzykiwał groźnie wyglądający mężczyzna. Człowiek ten ciągnął za sobą młodego chłopaka i krzyczał:
- A bierzcie sobie tego patałacha! Nie będę trzymał takiego darmozjada w domu!
Zdziwiło mnie, że nastolatek ciągle się potykał. Wyglądało to tak, jakby ktoś kazał mu iść z zamkniętymi oczami, a on po prostu nie widział kamieni i gałęzi, o które zahaczał bosymi stopami. Zauważyłam też, że całe jego ciało jest poobijane. Zemdliło mnie. Biedny, był cały w siniakach.
Mężczyzna rzucił go u podnóży schodków, po których wchodziło się do głównego wejścia. W tym samym momencie wróciła Blanka z Uzdrowicielem.
- Co tu się dzieje? - zapytał Jakub marszcząc brwi.
- Nic! Zabierajcie mi tego przybłędę! Po co mi ktoś taki? - odparł mężczyzna gniewnie, po czym splunął na próg i rozjuszony ruszył w drogę powrotną, nie zaszczycając chłopaka nawet jednym, pogardliwym spojrzeniem.
Przez moment staliśmy jak sparaliżowani. Po chwili, zanim Uzdrowiciel zdołał mnie powstrzymać, podbiegłam do chłopaka i podniosłam go z ziemi, z której ciągle jeszcze unosił się piach.
- Już dobrze. My cię chcemy - oznajmiłam. Wiktor podniósł na mnie spojrzenie swoich mglistych, niewidzących oczu i zapytał:
- Na pewno?

***

Wraz z upływem czasu coraz bardziej poznawałam ludzi, z którymi skojarzył mnie mój zawrotny los. Antoni spędzał ze mną cały swój wolny czas, gdy nie opiekował się innymi chorymi. Za zgodą Uzdrowiciela Jakuba ja również zaczęłam opiekować się potrzebującymi - bawiłam się z dziećmi, bardzo spragnionymi uwagi. Rozmawiałam z samotnymi, których sumienie nie pozwalało mi minąć obojętnie. Najbardziej jednak zżyłam się z Wiktorem, zresztą tak samo jak Antoni. Chłopak był bardzo zamknięty, z czasem jednak zdobywaliśmy jego zaufanie. Miałam dziwne poczucie obowiązku wobec niego. Nie wiedziałam, kim byłam przed "wypadkiem", jednak dzięki kontaktom z ludźmi odkrywałam swoje cechy, które przecież nie miały prawa się zmienić. Dowiedziałam się więc, że jestem opiekuńcza i, że nie jestem przyzwyczajona do opiekuńczości wobec siebie samej. Trudno było mi się przyzwyczaić do faktu, że nie jestem samodzielna. Amanda musiała mi zmieniać opatrunki. Gdy chciałam wyjść na spacer musiał towarzyszyć mi Antoni - a i tak przywilej ten uzyskałam dopiero po dwóch tygodniach od przebudzenia. Po otworzeniu się moich ran uzdrowiciele nie chcieli nawet słyszeć o tym, bym wstawała z łóżka. Moje leczenie postępowało jednak dosyć dobrze. Najpłytsze rany już się zasklepiły, najgorsze jednak nadal były źródłem cierpienia. Nie najlepiej było z moim brzuchem - poniżej pępka, w miejscu, które narażone było na nieustanny ruch widniało głębokie, szerokie na dwadzieścia centymetrów cięcie - wyraz okrucieństwa osoby, która mnie skrzywdziła.
Nadal nie wiedziałam też kto i dlaczego chciał mnie zabić. Po nocach męczyły mnie koszmary - niewyraźne cienie; upiorny, pełen okrucieństwa śmiech kołatał mi się z tyłu głowy i nie pozwalał odpocząć od bólu. Nie tylko jednak ja w szpitalu przeżywałam traumę. Wiktor, choć nie dał tego po sobie poznać, również cierpiał - fizycznie, psychicznie, lecz najgorsze były rany emocjonalne. Byłam przekonana, że choć nie widać tego było na pierwszy rzut oka to on został bardziej skrzywdzony niż ja. W moich przypadku amnezja zapewne była błogosławieństwem. Chłopak jednak nie miał tego przywileju.
Mój stan fizyczny zresztą też nie był bardzo widoczny. Nosiłam proste suknie z długimi rękawami - inaczej prawdopodobnie szerzyłabym zgorszenie. Nie dało się ukryć, że moje ciało zostało zhańbione - zostałam oszpecona, zapewne specjalnie. Czułam się z tym bardzo źle.Odebrali mi nie tylko samodzielność, urodę ale jeszcze pewność siebie. No i moje własne imię.
Pewnego razu siedziałam z chłopcami w kuchni, przygotowywaliśmy śniadanie dla pacjentów i uzdrowicieli.  Ponieważ odzyskiwałam pomału sprawność ruchową byłam coraz bardziej aktywna, za wszelką cenę pragnąc chociaż w pewnej sferze się usamodzielnić. Niestety, w pewnym momencie przeceniłam swoje możliwości - straciłam równowagę i przewróciłam się. Rana na brzuchu znowu trochę się otworzyła i zaczęła lekko krwawić, zostawiając widoczny ślad na białej sukni.
Antoni spanikowany rzucił się w moją stronę.
- Przepraszam, że muszę to zrobić. Musimy to zatamować - tłumaczył się, zdenerwowany.
- Spokojnie. Rozumiem to.
Chłopak wziął i pokazał Wiktorowi gdzie ma trzymać, aby zatamować krwawienie i pobiegł po bandaże.
Wiedziałam, że ten drugi czuł się niepewnie. Bał się zrobić mi krzywdę.
-Ja... -  zająknął się - nie wiedziałem, że jest z tobą aż tak źle.
- Nie, to nie  tak... - chciałam zaprotestować, ale ciężko mi było znaleźć coś na poparcie mojego stwierdzenia - Daj, mogę sama trzymać.
Wiktor miał ręce umazane krwią. Oczywiście nie mógł tego zobaczyć, ale poczuł. Był przerażony. Po chwili jednak, gdy upewnił się, że mój puls nie zwalnia, powoli się uspokoił.
- Chciałbym dowiedzieć się jak wyglądasz. Mogę? - zapytał, wycierając dłonie z mojej własnej krwi,
- Tak - odparłam.
Usiadł przede mną i delikatnie, nieśmiało dotknął dłońmi mojej twarzy.
- Jesteś piękna - stwierdził.
-Tak myślisz? Dotknij moich rąk - powiedziałam.
Gdy wyczuł palcami blizny jego usta zaczęły drżeć.
- Gdybym dopadł tego... potwora...
W tym samym czasie wrócił Antoni z opatrunkami. Zatamował krwotok i wziął mnie na ręce. To dziwne, ale akurat wtedy poczułam się bezpieczna.
- Dzisiaj wracasz już do łóżka.
Zauważył chyba moją zawiedzioną minę i obiecał:
- Hej, nie smuć się. Obiecuję, że jak ci się jeszcze trochę polepszy, to pójdziemy we trójkę nad morze. Dobrze?
-Wspaniale - odparłam ze szczerym uśmiechem.

 ***

Chłopak spełnił swoją obietnicę. Dokładnie tydzień później wybraliśmy się na wycieczkę. Co prawda wycieczka to może było za duże słowo - było to raptem piętnaście minut drogi. Jednak dla mnie było to coś wielkiego. Znowu poczuć przestrzeń - mieć powietrze, by oddychać.

Nasza trójka zabrała ze sobą Blankę i jej brata bliźniaka, Łukasza. Ciężko było odmówić dzieciom radości budowania zamków z piasku - zwłaszcza takim dzieciom, którym odebrano wszystko, czyli rodzinę, dom, a razem z tym wszystkie inne radości życia codziennego. Chociaż to ostatnie mogliśmy im podarować.

- Pierwszy raz będę nad morzem - oznajmił Wiktor z uśmiechem na twarzy.

Czas mijał nam bardzo przyjemnie. Spacerowaliśmy brzegiem morza i cieszyliśmy się z delikatnej, morskiej bryzy która owiewała nasze twarze. Niewidomy chłopak był wniebowzięty - bardzo spodobało mu się chodzenie po brzegu, podczas gdy morskie fale oblewały jego stopy.

Na niebie niespodziewanie zebrały się ciemne chmury, zapowiadające deszcz. Wszyscy zaczęliśmy się już zbierać, gdy nagle usłyszałam krzyk Łukasza:

- Hej! Zobaczcie, statek na horyzoncie!

Obejrzeliśmy się na morze. Chłopczyk miał rację. Na linii naszego wzroku pojawił się statek. Nie mogliśmy jednak dostrzec tego, że bandera statku nosiła na sobie dumnie skrzyżowane piszczele, a członkowie załogi szykowali łańcuchy, zapalali pochodnie i ostrzyli swoje szable.

"Niebo Kruków" ~ Prolog

"Kocham cię
Ratuj mnie
Zimno mi
Ciemno jest
Tutaj wcale ciebie nie ma
Nie mogę wrócić, jest za późno
Błagam przyjdź, zabierz mnie
Umieram!
Umieram...
Umieram?"
~O.N.A -  "Mrok"

Przebudzenie~

- Jak myślisz, obudzi się? - zapytał nieco wystraszony, chłopięcy głos.
- Trudno powiedzieć ... Nie chcę tego mówić, ale niezbyt w to wierzę - odpowiedział mu drugi głos, należący już do mężczyzny. Nie zastanawiałam się jednak, o czym rozmawiało tych dwoje. Nie interesowało mnie to. Ciemność już mnie wołała. Taka ciepła i cicha. Czułam już tylko błogi spokój. Zapach krwi nie mógł się przebić do mojej świadomości.

***

Obudził mnie rwący, okropny ból. Na moment zaparł mi dech w piersiach. Z moich ust wydobył się krzyk. Czułam się, jakby obdzierali mnie ze skóry. A właściwie... chyba właśnie to robili.

- Spokojnie. Zaraz przestanie boleć. 

I rzeczywiście - po jakimś czasie ból zaczął słabnąć. Nadal jednak czułam pulsowanie, w całym moim zdrętwiałym ciele. Ogarnął mnie strach. Podniosłam powieki, by zobaczyć. kto mnie uspokajał, kto nade mną czuwał. Lecz gdy przyzwyczaiłam się już do światła, które początkowo mnie raziło, nikogo nie dostrzegłam.

- O! 

Podskoczyłam ze strachu. To był błąd. Cała moja skóra zapłonęła żywym ogniem. 

- Hej, spokojnie. Nic ci nie zrobię. Po prostu zdziwiłem się, że się obudziłaś. Długo na to czekaliśmy - oznajmił chłopak, którego dostrzegłam dopiero po chwili. Stał oparty o ścianę i przyglądał mi się rozradowany. Był wysoki i szczupły. Miał niesforne, brązowe włosy, które opadały mu na twarz i tak samo niesforne piegi. Uśmiechał się, gdy na mnie patrzył. Najwidoczniej cieszył się, że jego wysiłki przyniosły skutek. Obudziłam się...  ale dlaczego w ogóle spałam? Co mi się stało, dlaczego boli mnie praktycznie wszystko?

- Gdzie ja jestem? - zapytałam słabym głosem. Miałam opuchnięte i wysuszone gardło. Najwidoczniej gdy spałam, oddychałam ustami. Byłam ledwie słyszalna.

- W naszej Lecznicy. Zajmujemy się tu wszystkimi, którzy są w potrzebie, a nie mają gdzie pójść. 

- A ja nie miałam gdzie pójść? - zapytałam, bo naprawdę nie wiedziałam.

Chłopak zmarszczył brwi. 

-To chyba ty powinnaś nam powiedzieć. Znaleźliśmy cię w takim stanie, wokoło nikogo nie było. Myśleliśmy, że gdy się obudzisz, to ty nas uświadomisz, co ci się stało.

- Ale ja... nie pamiętam.

Byłam zagubiona. Jak to? Jestem w lecznicy, leżę nieprzytomna i nikt nie wie, gdzie jest mój dom? I co tak właściwie mi się stało?

- Jak się nazywasz? 

W moich oczach zalśniły łzy. Wyszeptałam więc, łamiącym się głosem:

- Tego też nie pamiętam.

***

Najbardziej ze wszystkiego na świecie chciałam już wstać z łóżka. Nie wiedziałam, ile czasu upłynęło odkąd się obudziłam. Niewiele. Słońce jeszcze nie zmieniło swojego położenia na niebie.

Antoni (bo tak przedstawił mi się chłopak, z którym rozmawiałam) obiecał mi, że zaraz przyprowadzi kogoś, kto chciałby ze mną porozmawiać.

Z braku lepszego zajęcia zaczęłam nasłuchiwać dźwięków rozchodzących się w Lecznicy. Każde miejsce ma swoją muzykę, którą rozbrzmiewa. Tu nie było inaczej. Ciche kroki, rozmowy Uzdrowicieli i to charakterystyczne skrzypienie starych desek. Czułam zapach domowych medykamentów, ziołowych maści oraz... kwiatów. Ten ostatni nadpływał zza okna. Zanotowałam to w pamięci. Oznaczało to, że była wiosna.

Usłyszałam stukot butów tuż przed drzwiami i ciche pukanie.

- Można wejść?

- Proszę - odpowiedziałam słabo. Ciężko mi było nawet wziąć głębszy oddech.

Do mojego pokoju wszedł mężczyzna w średnim wieku. Na jego głowie pojawiły się już pierwsze siwe włosy, a jego twarz znaczyły zmarszczki, zdradzające częsty i szczery uśmiech. Za nim do pokoju wszedł Antoni, po czym przymknął drzwi. Wyglądał na zmartwionego.

- Witaj - powiedział mężczyzna, po czym usiadł na krześle koło mojego łóżka. - Mam na imię Jakub. Wiem, że nie możesz mi się przedstawić i właśnie dlatego tak szybko do ciebie przyszedłem. Oboje - spojrzał na chłopaka - cieszymy się, że się obudziłaś. Bardzo się o to martwiliśmy. Trudno było przewidzieć, jak twój organizm zareaguje na taką próbę.

Posłałam mu pytające spojrzenie. 

- Nie wiesz, dlaczego wszystko cię boli, prawda? Antoni, zawołaj panią Amandę. Dziewczyna powinna zobaczyć na własne oczy, w jakim jest stanie. Może wtedy jej się coś przypomni.

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł... - zaprotestował zmartwiony chłopak, lecz pokornie poszedł przyprowadzić kobietę.

Po krótkiej chwili wrócił. Pani Amanda była pulchną, młodą kobietą. Jej twarz była pełna współczucia, gdy na mnie spoglądała. Wyprosiła pozostałych, po czym podeszła do mnie i zaczęła ściągać koce oraz prześcieradła. 

- Wiem że boli, ale i tak musiałabyś niedługo wstać. Chodź przed lustro, kochanie.

Powoli, z wielkim trudem i bólem, podniosłam się z łóżka i przeszłam kilka kroków, które oddzielały mnie od lustra zawieszonego na ścianie. 

Było mi zimno i byłam słaba. Trzęsłam się, więc pani Amanda musiałam mnie przytrzymywać.

- Patrz kochanie. Patrz, co oni ci zrobili - powiedziałam z bólem w głosie kobieta.

Spojrzałam więc.

O mało ponownie nie straciłam przytomności na widok dziewczyny, która przyglądała mi się z drugiej strony lustra. Była strasznie wychudzona, przedstawiała obraz chorej, głodnej osoby. Nie to jednak szokowało najbardziej. Całe jej ciało było pocięte. Ledwo zasklepione rany tworzyły jakąś abstrakcyjną, makabryczną mozaikę. Brzuch, uda, ręce - wszystko oprócz zapadłej, zszarzałej twarzy.

- Mogę wrócić do łóżka? Słabo mi - wyjąkałam, po czym upadłam na podłogę. Moja krew znowu skropiła podłogę lecznicy.

Usłyszałam tylko szybkie kroki i zaniepokojone głosy reszty personelu. I usłyszałam Antoniego.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam was, moje kochane mordeczki, wraz z moim nowym opowiadaniem. Nie powiem, jestem całkiem zadowolona z prologu. Myślę, że będzie ciekawie. Proszę, piszcie, czy podzielacie moją opinię ;)

"Zbuntowana" Rozdział 17 ~ koniec! ~

Dom

Od pamiętnej nocy minęły 3 tygodnie. Przyjaciele towarzyszyli Erestorowi i jego ludziom w drodze, pod pretekstem ochrony podróżnych. Mimo to i tak każdy znał prawdziwy powód tej decyzji. Chcieli dowiedzieć się, czy rzeczywiście zawdzięczają swoje moce elfickiej krwi. Dzisiaj, według spodziewań mieli dotrzeć na Avalon - wyspę, w której mieli odnaleźć swój dom.
 Dom... czy ja kiedykolwiek miałam  prawdziwy dom? Tak. Miałam, gdy rodzice jeszcze żyli.
Emily trochę sceptycznie podchodziła do pomysłu, żeby jej rodzice byli elfami. Co prawda, nie pamiętała ich dokładnie. Tylko lekkie zarysy wspomnień, cienie.
- Czy to tam? - spytała Julay wyrywając Emily z zamyślenia. Dziewczyna otrząsnęła się podążając wzrokiem za ręką przyjaciółki. Zobaczyła zarys wyspy, gdzieś na horyzoncie. Tylko czubki wielkich drzew wystawały zza mgły, jakby krzyczały, by o nich nie zapomniano.
- Tak myślę. Co innego wyglądało by tak tajemniczo i szpanersko?
- Ten argument rozwiał wszelkie moje wątpliwości, naprawdę.
 Okazało się, że Emily miała rację. Wszyscy zobaczyli łódki czekające na nich przy brzegu.
- Widzisz tych przystojniaków? - spytała Julay.
Luki spojrzał niepewnie na swoją dziewczynę, jakby niepokojąc się o to, co odpowie.
- A ty tylko o jednym - zganiła ją z uśmiechem przyjaciółka - Ale masz rację. Sam seks. - zaśmiała się, po czym pocałowała w policzek Lukiego, który siedział z obrażoną miną.
- Gdzie w ogóle jest Dante?
- Rozmawia z Erestorem. Powinien zaraz przyjść do nas.
I rzeczywiście, po chwili dołączył do nich i pomógł zapakowywać tobołki na łódki.
Między nim a Emily zapadło ostatnio dziwne milczenie. Dużo się między nimi pozmieniało. Zniknęło to "porozumienie dusz". Chyba oboje doszli do wniosku, że ich związek nie miał przyszłości. Nie była to jednak cisza przed burzą. Po prostu spokój. Emily miała jednak dziwne wrażenie, że los jeszcze skrzyżuje ich ścieżki w dziwny sposób. Kiedyś...
Łódki pruły fale z łatwością. Julay rozpraszała ich przewoźników trzepocząc rzęsami i zarzucając włosami. Przysiadła się do jednego bardzo fajnego (takiego fajnego fajnego) elfa. Miał długie, czarne włosy i niebieskie oczy. Ogólnie, przyjaciele zauważyli, że wszystkie elfy, których do tej pory widzieli, miały długie, ciemne jak noc włosy.
Taki fetysz.
Dopłynęli wreszcie do wyspy. Na brzegu powitała ich grupa długowłosych mieszkańców Avalonu. Kobiety były ubrane w piękne, zwiewne suknie, a mężczyźni w proste tuniki. Za ich plecami widać było budynki. Wszyscy przyjaciele bardzo się zdziwili, gdy im się przyjrzeli. To nie była wieś. To było wielkie, piękne miasto.
Zabudowa lśniła bielą, a urocze budynki, gospody i warsztaty zdobiły przestrzeń. Z okien widniały kwiaty, pnące się bluszcze ozdabiały mury. Miasto ze snów.
Erestor po oporządzeniu swojej służby w domu zajął się gośćmi - zaprowadził ich do gospody, tak samo przytulnej i schludnej jak wszystko wokół
- Jeśli zdecydujecie się tu zostać... znajdziemy wam miejsce. Nie wyrzucamy swoich - zapewnił ich elf.
-A jeśli się okaże, że jednak nie jesteśmy stąd? - zapytał z powątpiewaniem Dante.
-Nie porzucamy też przyjaciół - uśmiechnął się i dodał - w każdym razie wiedzcie, że zawsze możecie się u mnie zatrzymać a udzielę wam schronienia. Ja i moi ludzie jesteśmy wdzięczni za to, że ochranialiście nas w drodze.
-Za dużo nie zrobiliśmy. Skopaliśmy paru bandytów i połamaliśmy co nie którym łuki...
Spojrzał na nich poważnie.
-Jedna strzała wystarczy, by stracić życie. Równie dobrze mogliby nas tam powybijać. A teraz odpocznijcie, proszę. Będę chciał was komuś przedstawić, jeszcze dziś wieczorem.
Tym stwierdzeniem zaintrygował wszystkich. Czyżby chodziło o tajemniczą Panią z Jeziora, o której wcześniej wspominał? Każdy z tutaj obecnych był ciekawy, co ta kobieta mogłaby mu powiedzieć....o nich samych. Poniekąd to był właściwie główny cel ich podróży. To ciekawość ich zmotywowała. A teraz mieli się dowiedzieć prawdy... Ale to już daleko posunięta interpretacja. Równie dobrze może po prostu chciał przedstawić ich swojej mamusi? Nie takie ziutki chodzą po tej planecie.
Cisza na Avalonie była piękna. Rozbrzmiewała muzyką... jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Każdy dźwięk miał swoją harmonie, unikatowe brzmienie. A jednocześnie nie było ich za dużo. Lekkim powiewem docierały do świadomości, rozbudzając wyobraźnię gości. W takiej atmosferze kwitły uczucia, a niepewności mogły rozwijać swoje pędy - chyba wszyscy obecni to poczuli. To dziwne uczucie powiewu na skórze, dreszczu - pierwotny odruch, pierwotny zmysł zatracony w tęsknocie życia. Teraz się odrodził. Jakby wrócili do korzeni. Jakby tu było ich miejsce. Czy to może jednak tylko autoperswazja? Może tak się Emily tylko wydawało? Zwidy z powodu ogromnej potrzeby przynależności... do miejsca, do ludzi. Do domu, który jej skradziono, nim mogła zaprotestować.
Tam naprawdę było wyjątkowo. Cichy las wysokich drzew, liściastych i iglastych. Na gałęziach czerwone jagody, a w tle szczebiot ptaków. Natura która rozpieszczała zmysły. Luki i Emily szli przez las. Nie odzywali się, bo nikt nie chciał pierwszy zniszczyć sacrum tej chwili. Chociaż nie... dziewczyna nie miała takich obaw.
- Teraz powinieneś mi się oświadczyć - zaśmiała się Emily - albo chociaż weźmy razem kredyt!
- Nie żeby coś, ale jak coś coś to podpisujemy intercyzę - odparował uszczypliwie.
- O ty! To co, gdzie pierścionek?
- Naprawdę jest ci potrzebny, żebyś wiedziała, że nie pozwolę ci nigdy upaść?
- Skąd wiesz, że cię nie pociągnę za sobą? SPECJALNIE?
- Tutaj muszę ci wierzyć na słowo.
Gdy w powietrzu pobrzmiewała jeszcze ostatnia głoska znaleźli się w swoich ramionach.
- Choćbyś nie wiem co dzisiaj usłyszał, zapamiętasz mnie dobrze?
- Nie muszę. Choćbym nie wiem co usłyszał zostanę z tobą.

W tym samym czasie Julay i Dante poznawali dziwy Avalonu. Rozglądając się po mieście nie mogli się nadziwić jego uporządkowaniu, architektonicznej doskonałości. Ta doza perfekcji odnajdywała się też w mieszkańcach - wszyscy byli atrakcyjni, chociaż brak jakiejkolwiek skazy odbierał im predyspozycje do ludzkiego pożądania. Byli zbyt nierealni, za bardzo oddaleni. Miłość do istoty we wszystkim lepszej, idealnej, prawdopodobnie była przekleństwem.
Nie mogłabym tu zostać. Udusiłabym się z braku powietrza, z braku przestrzeni. Nie pasuję do tej perfekcji.
- Dante.... czy tobie też jest tutaj poniekąd... nieswojo? - zagaiła dziewczyna, mając nadzieję że nie jest to jej subiektywne spostrzeżenie. Ciężko byłoby wyjechać zostawiając tu wszystkich swoich przyjaciół.
- Ja też się tak czuję, Julay. Jakby coś tu było nie tak.
- To my tu jesteśmy nie tak.
Mężczyzna zatrzymał się w półkroku. Po pełnej chwili napięcia zaczął się śmiać.
- Masz całkowitą rację. To my tu jesteśmy nie tak. Nie pasujemy. Po prostu... to nie nasze miejsce.

Przyjaciele zobaczyli się ponownie dopiero o zachodzie słońca. Spotkali się nad zatoką, gdzie umówili się z Erestorem i jego tajemniczą znajomą. Rozsiedli się na pomoście i wyczekiwali na elfy.
Pani z Lasu okazała się wyjątkowo piękną kobietą. Wyjątkowo, bo miała długie, białe włosy i niemalże tak samo bladą cerę. Wyróżniała się na tle innych elfów, które zazwyczaj miały śniadą karnację i czarne włosy. Najbardziej niezwykłe były oczy. Lodowe, zmrażały każdego na kogo spojrzała.
- Witajcie nieznajomi - powitała ich, po czym skinęła im głową. Grzecznie odpowiedzieli tym samym.
- Domyślam się, że nie możecie się doczekać, żeby się dowiedzieć kim jestem, i co tak naprawdę ma na celu to spotkanie...
Przyjaciele pokiwali głową, opuściło ich nerwowe napięcie.
Pani z Jeziora podeszła do Julay i ujęła ją za dłonie. Po chwili ciszy odezwała się, głosem który onieśmielał:
- Tak, zdecydowanie wyczuwam u ciebie naszą krew. Twoje serce bije szybciej niż u zwykłego śmiertelnika. Proszę, pokaż mi co potrafisz.
Dziewczyna utworzyła niebieski płomień nad wnętrzem swojej dłoni. Powoli, z rozwagą zaczęłą go powiększać. Ogień rozrastając się podzielił się na części i powędrował w stronę tafli wody - utworzył zjawiskowe, płonące kwiaty. Cudowny pokaz skończył się, gdy ostatni kwiat wypłynął za pole widzenia.
- Już wiesz, że twoim żywiołem jest ogień. Gdzieś w głębi ciebie płonie żywo - musisz uważać, by nikogo tym ogniem nie poparzyć. Mówiąc szczerze, nie mogę ci obiecać, że na Avalonie będziesz szczęśliwa. Twoje człowieczeństwo bardzo w tobie dominuje - wielka, gorąca jak ogień potrzeba by żyć wśród ludzi. Proszę nie zrozum mnie źle - to ty musisz zadecydować, gdzie chcesz szukać swojego miejsca. Ale pamiętaj o tym, że tutaj zawsze znajdziesz schronienie - przyjmiemy cię do siebie i pomożemy jak tylko będziemy w stanie. Uważaj jednak, żebyśmy nie byli zmuszeni leczyć twoich poparzeń.
Następnie podeszła do Lukiego.
- A ty co mi pokażesz chłopcze?
- Nie mam nic.
Zamilkła zaskoczona. Ujęła jego nadgarstek.
- Ty też stąd pochodzisz - tak jak wszyscy nieśmiertelni. Nie czujesz tego.
- Ja...- załamał się głos - nie wiem. Nie czuję, żeby ta magia była ważną częścią mnie.
- To nie jest też takie dziwne jak ci się wydaje. Wszystkie elfy mają magiczne moce, ale przecież nie wszystkie są magami. Myślę, że w twoim wypadku chodzi o inne powołanie. Czy masz może pojęcie, kim naprawdę chcesz być?
- Nie myślałem o tym. Od kiedy się dowiedziałem, że posiadam magię, od kiedy  wcielono mnie w szeregi Strażników... Ech, od tamtej pory nie rozważałem innej przyszłości.
Kobieta zamyśliła się i powędrowała wzrokiem w przestrzeń. Po krótkiej chwili wyjęła coś ze swoich szat. To był mały pojemniczek, w jego środku znajdował się srebrny pył. Pani ujęła trochę w dłonie po czym uczyniła na twarzy Lukiego kilka niewyraźnych znaków.
Wszyscy obserwowali tą scenę zaciekawieni.
- Dostałeś moje błogosławieństwo. Nie umiem powiedzieć, w jaki sposób wpłynie to na twoją przyszłość. O tym przekonasz się sam.
Chłopak skinął głową z wdzięcznością.
Pani z Jeziora przeszła obejrzeć Dantego. Ujęła go za dłonie, lecz z dziwnym błyskiem w oku zaraz je wypuściła.
-Myślę, że wszystko, co mogę ci powiedzieć... to wszytko już wiesz. Nie pomogę ci z tym. Lecz jeśli jesteś ciekaw - owszem, również w twoich żyłach płynie nasza magia.
Z obecnych pozostała tylko Emily. Poczuła na sobie przenikliwe spojrzenia. Słońce już zaszło. Ostatnie promienie już dawno umarły w mroku.
- Erestor miał rację - oznajmiła Pani z Jeziora, gdy usiadła obok dziewczyny.
- W jakim sensie?
- Jesteś czystej krwi elfem. I nie mam pojęcia, dlaczego przyjeżdżasz do nas z tak daleka. Co cię tam sprowadziło? Ale nie ważne - już się tego nie dowiemy. Muszę wam wszystkim coś oznajmić.
Popatrzyli na nią pytająco.
- Po pierwsze: jesteś nieśmiertelna. Po drugie: cała wasza trójka również.
...
- I co... to tutaj?
- Zastanów się. Nie ma odwrotu.
- Ja chcę tylko być tym, kim się czuję.
Emily przybliżyła się do powierzchni wody. Ona, Luki i Erestor znajdywali się we wnętrzu wygasłego wulkanu. Nad nimi widniało tajemnicze oblicze księżyca. Oświetlał ich postacie swym blaskiem, kąpał w miękkim świetle nocy.
Luki podał jej rękę.
- Nie wymagam tego od ciebie. Nie chcę, żebyś to robił. A co, jeśli...
- Spokojnie. Nie jestem zmienny w uczuciach. Pamiętaj - dostałem błogosławieństwo od Pani z Jeziora. To znaczy, że podejmuję dobrą decyzję. Jestem tego pewien - oznajmił i pocałował swoją miłość.
- Zanurzcie swoje dłonie w wodzie - poradził Erestor - I nie bójcie się. Zawsze będziecie naszą rodziną, niezależnie od decyzji, którą podjęliście.
Chwycili się więc za dłonie i zanurzyli je w zimnej wodzie. Cała ich moc, wizualizując się jako światło zniknęła wraz z odpływem. Cała moc, której się bali, która nie była ich częścią i napełniała ich lękiem. Szczęśliwi zaczęli się śmiać.
- To teraz razem w naszą nieśmiertelność.
- Ukształtujemy ją tak, jak będziemy chcieli. Pracą własnych rąk.
- Dobrze, że cię mam.
- Już na zawsze - zapewnił Luki, po czym pochwycił ją w ramiona.
....
Dante obserwował jak trójka jego podopiecznych wypływa łódką. Postanowili wrócić do zamku. Julay planowała skończyć szkolenie na Strażniczkę. Luki i Emily zaś chcieli zaciągnąć się do armii - oboje byli wspaniałymi wojownikami i właśnie z tym chcieli wiązać swoją przyszłość.
Pani z Jeziora podeszła do niego, gdy stał nad brzegiem zapatrzony w horyzont.
 -Dlaczego? - zapytała - Dlaczego nie zawalczyłeś o osobę, którą nadal kochasz? Dlaczego pozwoliłeś im odejść, tak młodym i niedoświadczonym? Dlaczego zdecydowałeś się pozostać tutaj?
- Muszę pozwolić im żyć tak, jak chcą. Emily nie byłaby ze mną szczęśliwa, nigdy. Jeśli kogoś kochamy, to musimy pozwolić mu odejść. A ja... nie mam planów na siebie. Nie teraz. Wiem tylko, że będę wyczekać tutaj na czas, gdy wrócą po pomoc. Wtedy chcę tu być.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Na koniec chciałam podziękować wszystkim, którzy dotrwali ze mną do końca tego opowiadania. Jak możecie się domyślić jest to ostatni rozdział "Zbuntowanej". Czy jestem zadowolona? Hm, wreszcie skończyłam coś oprócz 15 lat ;)
Nie oznacza to, że kończę pisać tego bloga! Absolutnie. Niedługo dam zapowiedź nowego opka. Wizualnie pewnie też się tu zmieni.
To jeszcze raz: dziękuję za ponad 3 tys. wyświetleń (!) i 120 komentarzy! Oraz za to, że daliście mi tym motywację, bym ciągle się w pisaniu rozwijała.
Do poczytania!